Zakład Mechaniki Budowli i Zastosowań Informatyki

W dniu 4 stycznia 2008 zmarł nasz Przyjaciel, Profesor Andrzej Gomuliński. Trudno jest napisać to wspomnienie ponieważ Andrzej niewiele mówił o sobie i nie lubił, aby o Nim mówić. Trudno było skompletować fakty z Jego życia. W tym wspomnieniu będzie trochę faktów, lecz więcej odczuć i uczuć.

Urodził się 17 lipca 1936 roku w Warszawie jako syn inżyniera elektryka, pułkownika Wojska Polskiego Franciszka Gomulińskiego i Janiny z domu Dobek. Jego ojciec w czasie II Wojny Światowej emigrował do Wielkiej Brytanii, skąd wrócił do Polski w roku 1947. Przed wojną i do roku 1944 Państwo Gomulińscy mieszkali na Saskiej Kępie. Okres ten pozostał w pamięci Andrzeja - lubił wracać do wspomnień z tamtych czasów, choć był wtedy małym dzieckiem. Te powroty, to nie było opowiadanie o dzieciństwie, lecz powroty w sensie fizycznym. Nam mówił tylko tyle, że przyjeżdża czasem na Saską Kępę i spaceruje po śladach dzieciństwa. Po wojnie, w czasie emigracji ojca i po jego powrocie, od 1944 roku, Andrzej mieszkał w Brwinowie pod Warszawą. Z tego okresu lubił opowiadać o swoich kolegach, oraz o tym, że brwinowskie środowisko zmusiło Go do uprawiania boksu, gdyż jako "obcy" w tym środowisku (przyjechał przecież z Warszawy), musiał czasem wymierzać sprawiedliwość za pomocą pięści. W Brwinowie skończył Szkołę Podstawową, a w pobliskim Grodzisku Mazowieckim Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego T.P.D. Maturę i dyplom przodownika nauki i pracy społecznej uzyskał w roku 1953. Gdy dzisiaj czytamy słowo "przodownika", może się ono źle kojarzyć. Ale wtedy innych słów nie używano, a otrzymany dyplom to pierwsze świadectwo tego, że Andrzej nie miał problemów z nauką i zawsze był skory do pracy społecznej. Kolejne tego świadectwa mieliśmy okazję poznać "na własnej skórze", w czasie Jego pracy w Politechnice Warszawskiej.

Po maturze Andrzej studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył z wyróżnieniem w roku 1959, zdobywając specjalność - mosty i budowle podziemne. Po studiach zaczął pracować na Politechnice Warszawskiej, ale o tym napiszemy za chwilę. Niezwykle ważną rolę w Jego życiu pełniła żona Elżbieta oraz syn  Michał, urodzony w roku 1974. Andrzej doczekał się dwojga wnucząt. O pierwszym, wnuku, opowiadał często, mówiąc, że to "czort z piekła rodem", lecz czort, który ma ciekawe spojrzenie na świat i z którym warto i trzeba rozmawiać. O drugiej, wnuczce, Andrzej mówił rzadziej (pewnie dlatego, że młodsza od wnuka), ale zawsze z troską i uznaniem należnym młodej damie. Mówiąc wprost - kochał swoją rodzinę.

W nielicznych, dostępnych nam, dokumentach czytamy także, że Andrzej był podporucznikiem rezerwy, o specjalności wojskowej VII-12 (przypuszczamy, że był saperem, jak my wszyscy, absolwenci lądówki).

W czasie wykonywania pracy dyplomowej, w maju 1959 roku, Andrzej otrzymał od prof. Witolda Wierzbickiego propozycję asystentury w kierowanej przez niego Katedrze Statyki Budowli. Propozycję, jako zgodną z rozbudzonymi w trakcie studiów zainteresowaniami, z radością przyjął. Pod kierunkiem prof. W.Wierzbickiego pracował przez dwa lata. W roku 1961 katedrę (pod nazwą Katedry Mechaniki Budowli) objął prof. Zbigniew Kączkowski, którego osobowość i osiągnięcia naukowe określiły tematykę zainteresowań naukowych na najbliższe kilkanaście lat.

Praca naukowa w Katedrze Mechaniki Budowli miała charakter zespołowy. Jej tematykę stanowiły, najogólniej rzecz ujmując, statyka, dynamika i stateczność ustrojów prętowych i powierzchniowych. Prowadzone badania nosiły charakter teoretyczno-obliczeniowy i kończyły się z reguły opracowaniem algorytmów analizy wybranych układów konstrukcyjnych. Tematy prac podejmowane były często na zamówienie projektantów oryginalnych konstrukcyjnych obiektów użyteczności publicznej. Analiza takich konstrukcji w Katedrze Mechaniki Budowli prowadziła do stosownych uogólnień o charakterze naukowym, z których z kolei wynikały systematycznie opracowane wskazówki i propozycje dla projektantów. W pracach tych Andrzej brał udział w różnym charakterze: od wykonawcy powierzonego wycinka tematycznego (np. analiza statyczna projektu konstrukcji dworca obsługi miejskiej LOT w Warszawie, lub zagadnienia stateczności przeprawy pontonowej)  do pomysłodawcy i osoby odpowiedzialnej za wykonanie (np. analiza możliwości stosowania kratowych przekryć strukturalnych w infrastrukturze osiedli mieszkaniowych). Do pracy dotyczącej problemów statyczno-wytrzymałościowych konstrukcji Hali Widowiskowo-Sportowej w Katowicach, uważanej przez Andrzeja za najbardziej wartościową z prowadzonych w Katedrze, wniósł On kilka oryginalnych pomysłów i był głównym autorem końcowego sprawozdania. Praca ta zaowocowała kilkoma publikacjami w Archiwum Inżynierii Lądowej i była przyjęta z dużym zainteresowaniem podczas prezentacji na dwóch kolejnych Konferencjach Naukowych w Krynicy (1967, 1968). Duże zainteresowanie wzbudziły prace dotyczące struktur kratowych. Dotyczyły one w istocie homogenizacji (w sensie technicznym) płytowej struktury kratowej. Wyprowadzone równanie rozwiązujące jest cytowane w literaturze przedmiotu, a poprawność uzyskanych na jego podstawie wyników wykazano przez porównanie z rozwiązaniem klasyczną metodą sił, przedstawioną w oryginalnej algorytmicznej formie. Praca była tematem seminarium zorganizowanego w IPPT PAN.

Równolegle do omówionych prac zespołowych mgr Andrzej Gomuliński poruszał się po indywidualnej ścieżce naukowej. Jej początkowe etapy to prace dotyczące pewnych ścisłych rozwiązań w statyce łuków parabolicznych oraz w technicznej teorii powłok dwu-krzywiznowych. Kolejnym obszarem zainteresowań naukowych była stateczność początkowa i drgania płyt kołowych i pierścieniowych spoczywających na sprężystym podłożu o dwóch parametrach podatności. Z tej tematyki powstała rozprawa doktorska obroniona w roku 1966, wyróżniona przez Radę Wydziału Inżynierii Lądowej PW i nagrodzona nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Rozprawa doktorska zapoczątkowała zainteresowanie Andrzeja tematyką dynamiki i stateczności konstrukcji. Pisząc o tym okresie rozwoju naukowego Andrzeja nie sposób nie przywołać referatu wygłoszonego przez Niego w trakcie obchodów 85-lecia Profesora Zbigniewa Kączkowskiego w roku 2006. Wymowny był już sam tytuł referatu: "Praktyczne aspekty teorii". Przygotowując ten referat dotarliśmy do wszystkich prac z tego okresu i przypomnieliśmy je sobie. Istotą referatu było zadanie kłamu późniejszym opiniom środowiska naukowego o zbyt teoretycznej orientacji prac Katedry Mechaniki Budowli IL PW. Wykazaliśmy, że inspiracją do każdej pracy teoretycznej było zagadnienie praktyczne. Andrzej nazwał ten etap prac Katedry i swoich, "okresem romantycznym".

Na przełomie lat 1970 i 1971, korzystając z możliwości dostępu (małżonka Andrzeja, Elżbieta pracowała w Wydawnictwie "Arkady") do maszynopisu polskiego tłumaczenia monografii O.C. Zienkiewicza "Metoda Elementów Skończonych", dr Andrzej Gomuliński zainspirował w ówczesnym Zespole Mechaniki Budowli seminarium szkoleniowe z podstaw Metody Elementów Skończonych. Pracownicy Zespołu w krótkim czasie opanowali podstawy metody i, jako jedni z pierwszych w kraju, stosowali ją w swoich pracach naukowych.

Jesienią 1971 roku zostało wszczęte postępowanie o powołanie dra Andrzeja Gomulińskiego na stanowisko docenta. Rada Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, na wniosek powołanych przez nią recenzentów, uznała dorobek naukowy Andrzeja, zgodnie z obowiązującą wówczas Ustawą o Stopniach i Tytułach Naukowych, za równoważny habilitacji. W roku 1972 został On powołany na stanowisko docenta w Politechnice Warszawskiej. Uzyskał tym samym prawo do prowadzenia prac doktorskich.   

W latach 1974-1978 tematyka działalności naukowej doc. Andrzeja Gomulińskiego koncentrowała się wokół dwóch praktycznych zagadnień związanych z problemami węzłowymi: "Lekkie konstrukcje metalowe" i "Wytwarzanie energii elektrycznej w elektrowniach cieplnych z reaktorami jądrowymi".

W pierwszym z tematów Andrzej, ze współpracownikami, zajmował się projektowaniem dźwigarów cięgnowych. Był to temat trudny ze względu na silne geometryczne nieliniowości analizowanych konstrukcji. Rozważane były zagadnienia statyki i dynamiki układów cięgnowych, a stosowano głównie przyrostowo-iteracyjne algorytmy metody elementów skończonych. W roku 1977 została obroniona pierwsza z prac doktorskich, której promotorem był doc. Andrzej Gomuliński. Autorką pracy pt. "Analiza statyczna i dynamiczna cięgna wiotkiego" była Anna Jankowska. Prace nad analizą konstrukcji cięgnowych prowadził Andrzej także później. Zwieńczeniem tych prac była rozprawa doktorska Marka Lechmana pt. "Drgania wstępnie naprężonych siatek cięgnowych", obroniona w roku 1985. W tej pracy zamiast procedur przyrostowych MES zastosowano bezpośredni sposób rozwiązywania nieliniowych równań równowagi.

W drugim z tematów resortowych Andrzej kierował tematem "Współpraca zbiornika betonowego ze stalową wykładziną w budynku bezpieczeństwa reaktora jądrowego". Z teoretycznego punktu widzenia było to zagadnienie dwu-warstwowej grubej powłoki obrotowej, obciążonej dowolnie, przy czym specjalny rodzaj obciążenia stanowił tzw. szok termiczny. W wyniku wieloletniej pracy zespołu pod kierunkiem Andrzeja powstało szereg publikacji i referatów na konferencje, kilka prac dyplomowych, oraz dwie prace doktorskie: Macieja Strzelczyka pt. "Analiza statyczna obrotowych powłok warstwowych dowolnie obciążonych", w której zastosowano pół-analityczny wariant metody elementów skończonych, oraz Mirosława Olejnika pt. "Osiowo-symetryczny stan tarczowy kulistej i pierścieniowej płyty trójwarstwowej", w której przeprowadzono interesującą weryfikację wyników uzyskanych metodą elementów skończonych z wynikami otrzymanymi oryginalną metodą analityczną.

Z innych ciekawych prac naukowych Andrzeja z połowy lat 70-tych wymienić należy analizę statyczną powłoki walcowej z żebrami wzdłuż tworzącej, utwierdzonej w pierścieniu fundamentowym spoczywającym na sprężystym podłożu. Uzyskane z obliczeń wyniki zostały potwierdzone na drodze badań modelowych przeprowadzonych w Instytucie Techniki Budowlanej.

W pierwszej połowie lat 80-tych działalność naukowa Andrzeja koncentrowała się w dwóch obszarach. Obszar pierwszy to stateczność konstrukcji, ze szczególnym uwzględnieniem stateczności dynamicznej. Z tej tematyki powstało kilka interesujących prac dyplomowych, oraz rozprawa doktorska Leszka Piliszka pt. "Stateczność dynamiczna łuków". Obszar drugi, to zastosowanie tzw. fizycznych funkcji kształtu przy budowie elementów skończonych płyt i powłok o średniej grubości. Funkcje te są czułe na parametry fizyczne i geometryczne elementów skończonych, co sprawia, że elementy te nie wykazują zjawiska blokady przemieszczeń i "pasożytniczych" stanów odkształceń, obserwowanych przy standardowym sformułowaniu metody. Opracowano elementy skończone prostokątne, trójkątne i krzywoliniowe-powłokowe. Z tej tematyki powstało kilka referatów na krajowe i międzynarodowe konferencje, oraz publikacje m.in w International Journal for Numerical Methods in Engineering i Finite Element News. W roku 1986 doktorant Andrzeja - Wojciech Gilewski obronił z tej tematyki rozprawę doktorską pt. "Uściślone elementy skończone w analizie powłok o średniej grubości".

W okresie 1977-1986 doc. Andrzej Gomuliński wypromował 6 doktorów nauk technicznych wymienionych powyżej. Doktorantów w okresie późniejszym byłoby więcej gdyby fakt, że  Ustawa o Szkolnictwie Wyższym z roku 1990 pozbawiła Go na 10 lat prawa doktoryzowania, aż do chwili nadania tytułu naukowego profesora. Co najmniej 3 prace doktorskie rozpoczęte pod kierunkiem Andrzeja zostały obronione w latach 1990-1995 pod opieką innych promotorów. Kolejna praca doktorska napisana pod nadzorem Andrzeja została obroniona przez Paulinę Obara w roku 2004. Temat pracy "Drgania, stateczność i rezonans parametryczny układów prętowych z uwzględnieniem odkształcalności postaciowej". Jak widać z tytułu Andrzej powrócił do swoich zainteresowań naukowych z lat 80-tych.

W drugiej połowie lat 80-tych doc. Andrzej Gomuliński kierował programem resortowym "Komputerowa analiza dynamiczna konstrukcji", realizowanym przy współpracy 8 polskich politechnik. W części naukowo-badawczej programu Andrzej rozwijał tematykę stateczności dynamicznej płyt o średniej grubości, w tym przy wykorzystaniu fizycznych funkcji kształtu. Nieco inny charakter, bo badawczo-dydaktyczny, miała druga część programu. Opracowano szereg modułów i programów wspomagających dydaktykę przedmiotów z grupy Mechanika Stosowana. Wydaje się, że ten okres pracy naukowej Andrzeja stanowił płynne powiązanie pracy stricte naukowej oraz innej pasji Andrzeja, jaką była dydaktyka. Szerzej omówimy tę pasję w dalszej części wspomnienia.

W latach 1975-1990 doc. Andrzej Gomuliński był recenzentem szesnastu rozpraw doktorskich. Dziewięć z nich dotyczyło jego podstawowej specjalności naukowej - Mechaniki budowli, pozostałe siedem - różnych zagadnień konstrukcji budowlanych. Należy sądzić, że powoływanie Go na recenzenta w tej ostatniej grupie prac doktorskich zawdzięcza swojej , wprawdzie z konieczności ograniczonej, ale starannie podtrzymywanej, działalności zawodowej. W latach 1960-1961 był konstruktorem w Centralnym Biurze Opracowań Technicznych Drobnej Wytwórczości, w latach 1973-1976 konsultantem naukowym w Płockim Przedsiębiorstwie Robót Mostowych, uczestniczył w opracowaniu szeregu ekspertyz konstrukcyjnych. Posiadał uprawnienia budowlane. Był projektantem lub współprojektantem kilku obiektów budowlanych, m.in. budynku biurowo-wystawowego w Bremenhafen (Niemcy) oraz monumentalnego budynku parlamentu w Abuja (stolica Nigerii). W pierwszej połowie lat 90-tych uczestniczył Andrzej w pracach dotyczących projektu budowy nowego (w miejsce zawalonego) masztu w Gąbinie. Jak bardzo wtedy przydały się wcześniejsze badania dotyczące konstrukcji cięgnowych ! Raz jeszcze w Jego życiu spotkała się teoria i praktyka.  Zawsze uważał, że nie mógłby być w pełni wartościowym nauczycielem akademickim w uczelni technicznej nie będąc równocześnie, choćby w ograniczonym stopniu, praktykującym inżynierem.

W pierwszej połowie lat 90-tych Rada Wydziału Inżynierii Lądowej wystąpiła z wnioskiem o nadanie doc. Andrzejowi Gomulińskiemu tytułu naukowego profesora. 10 maja 1995 roku Andrzej odebrał tytuł z rąk prezydenta Lecha Wałęsy.

Praca naukowa Andrzeja po roku 1995 skupiała się na stateczności i dynamiki konstrukcji (np. opieka nad wspomnianą powyżej pracą doktorską P. Obary). W dużym jednak stopniu Andrzej skoncentrował się na włączeniu ważnych osiągnięć naukowych do dydaktyki, poświęcił się zatem swojej drugiej pasji.

Od początku swojej pracy w Politechnice Warszawskiej Andrzej uwielbiał uczyć studentów. Jego zajęcia (ćwiczenia, a później wykłady) miały zawsze oryginalny charakter. Było to dla Niego szczególnie ważne przy prowadzeniu wykładów. Wykłady Andrzeja z Mechaniki budowli, Dynamiki i stateczności, Konstrukcji cięgnowych były w pełni oryginalne. Warto przypomnieć, że Andrzej długo przygotowywał się do prowadzenia wykładów. Zawsze miał napisane tezy zajęć i wyprowadzenia (a często całą treść wykładu), lecz nigdy nie korzystał z tych notatek w trakcie wykładu. Podkreślał i uczył nas tego, że wykład musi być żywy, a wzór wyprowadzony na tablicy ma dla studentów szczególną wartość. Andrzej nie lubił wyświetlania treści wykładów na foliach i nigdy tego nie robił. Studenci lubili Profesora Gomulińskiego, chociaż wcale nie było łatwo zaliczyć u Niego egzamin lub projekt, a niektórzy musieli próbować kilkakrotnie. Cierpliwość Andrzeja w egzaminowaniu była anegdotyczna - egzaminował godzinami, w sesji i poza nią, czasem przez cały dzień. Swoim wychowankom przekazał zasadę, że dla studentów bezcenna jest bezpośrednia rozmowa z wykładowcą w czasie egzaminu i w czasie konsultacji.

Z pasą dydaktyczną Andrzeja wiązała się konieczność pisania podręczników. Andrzej twierdził, że pisanie przychodzi mu trudno, teksty poprawia wielokrotnie, a często pisze od nowa. Kto znał Andrzeja i z nim współpracował wie że była to prawda, choć lekkość opracowanych tekstów zdaje się temu przeczyć. Prof. Andrzej Gomuliński był współautorem siedmiu podręczników i  skryptów. Za szczególnie ważne uważał napisane wspólnie z Markiem Witkowskim rozdziały pt. "Stateczność konstrukcji prętowych" w monografiach "Mechanika budowli z elementami ujęcia komputerowego" - Arkady 1984 i "Mechanika budowli. Ujęcie komputerowe" - Arkady 1992, oraz podręcznik "Mechanika budowli. Kurs dla zaawansowanych" - OW PW 1995. Na początku 2007 roku zaplanowaliśmy napisanie jeszcze jednej monografii, dotyczącej zastosowania fizycznych funkcji kształtu w metodzie elementów skończonych. Andrzej mówił, że trzeba "posprzątać po sobie" i podsumować w postaci książki kilkanaście lat pracy naukowej w tym obszarze. Jak to zwykle w pracy z Andrzejem, bardzo długo zajęło przedyskutowanie koncepcji  i spisu treści monografii. Napisać tekstu razem nie zdążyliśmy. Ale ta książka powstanie ! Niestety już bez udziału Profesora.

Andrzej był autorem wielu programów przedmiotów takich jak Mechanika budowli, Dynamika, Stateczność, Metody komputerowe w mechanice, oraz programów kształcenia na kierunku budownictwo. Na ten temat napisał (sam i ze współpracownikami) i wygłosił w latach 1979-2006 szereg referatów na konferencjach.  

Praca i funkcje pełnione w Politechnice Warszawskiej i poza nią.

Andrzej Gomuliński pracował na Politechnice Warszawskiej od 1959 roku, na następujących stanowiskach: 01.09.1959 -1960 asystent; 01.10.1960 - 1966 starszy asystent; 01.10.1966-1972 adiunkt; 01.11.1972-1975 docent w Filii w Płocku; 01.10.1975 -1995 docent na Wydziale IL PW; 01.12.1995-2008 profesor nadzwyczajny PW

W latach 1981-1984 (1/2 etatu na stanowisku docenta) i od roku 1995 pracował także na Politechnice Świętokrzyskiej w Kielcach, gdzie był Kierownikiem Katedry Mechaniki Budowli.

Na Wydziale Inżynierii Lądowej, na Politechnice Warszawskiej i poza nią Profesor Andrzej Gomuliński pełnił szereg funkcji. Pełnienie tych funkcji traktował w sposób naturalny, twierdząc, że ktoś musi je pełnić, a On sam nie zawsze chce, a często musi. Można by takie stwierdzenie uznać za nieprawdziwe, gdyby nie fakty: w 1990 roku Andrzej nie zgodził się kandydować na funkcję prorektora, a w roku 1996 na funkcję rektora Politechniki Warszawskiej; z listu Rektora PW do Przewodniczącego Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych z 1994 roku dowiadujemy się, że Andrzej nie wyraził w roku 1989 zgody na wszczęcie procedury o nadanie tytułu naukowego profesora twierdząc, że nie powinien się ubiegać o ten tytuł będąc Dziekanem.

Najważniejsze funkcje pełnione przez Andrzeja Gomulińskiego to:

1971-1975 - Kierownik Oddziału Wydziału Inżynierii Lądowej PW w Płocku;

1975-1981 - Prodziekan Wydziału Inżynierii Lądowej ds. Nauczania;

1984-1990 - Dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej;

1997-2002 - Vice-przewodniczący Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego;

Członek Senatu i Kapituły Medalu Politechniki Warszawskiej;

Członek Rady Programowej Oficyny Wydawniczej PW od 31.08.1993;

Członek wielu komisji senackich PW, w tym:

Komisji ds. Etyki Zawodowej (od 1990),

Komisji Wychowania i Dydaktyki (vice przewodniczący 1984-1990),

Komisji ds. Kandydatów na Studia (1982- ),

Komisji ds. Opracowania Regulaminów Studiów w PW (1981- );

Przewodniczący Uczelnianej Komisji Wyborczej 1990-1996;

Członek grupy ekspertów Ministra Edukacji Narodowej 1990-1994;

Członek Wydziałowej Komisji ds. Rozwoju Młodej Kadry.;

Członek Komitetu Redakcyjnego i Rady Redakcyjnej "Inżynierii i Budownictwa" - redaktor działu mechanika budowli.

Dodajmy jeszcze, że Profesor Gomuliński był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego (od 1961) oraz  Sekcji Mechaniki Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN (od 1987).

Andrzej był także recenzentem w czasopismach naukowych takich jak Archiwum Inżynierii Lądowej, Inżynieria i Budownictwo, Polska Bibliografia Analityczna Mechaniki i Metody Komputerowe w Inżynierii Lądowej. Był też członkiem Komitetów Naukowych konferencji:

Konstrukcje cięgnowe i wiotkie powłoki - Poznań-Rydzyna 1983; Obciążenia ruchome w budownictwie - Kielce 1984; Metody komputerowe w mechanice - w latach 1987-1999;

Konferencje krynickie - przez ostatnie 20 lat.

Andrzej był działaczem oficjalnych i podziemnych struktur NSZZ "Solidarność":

Te czasy były tak "ciekawe", że gdy na tzw. liście Wildsteina znalazło się nazwisko Andrzej Gomuliński podejrzewaliśmy, że to służba bezpieczeństwa, która była na Wydziale nader częstym gościem, założyła Profesorowi teczkę. A jednak nie. W Internecie łatwo znaleźć Zaświadczenie nr 1666/05 w którym Instytut Pamięci Narodowej zaświadcza, że dane osobowe Andrzeja Gomulińskiego, syna Franciszka i Janiny, urodzonego w Warszawie, nie są tożsame z danymi osobowymi funkcjonariuszy, współpracowników i kandydatów na współpracowników organów bezpieczeństwa państwa.

W rozmowach o Andrzeju często mówiło się, że w okresie stanu wojennego i po nim bronił studentów przed represjami ze strony władz komunistycznych. Andrzej, zagadnięty raz czy dwa o te sprawy, szybko zmieniał temat. Dopiero po śmierci Andrzeja znaleźliśmy dokumenty świadczące, że istotnie tak było. Na przykład w roku 1988 Andrzej był przewodniczącym Komisji Rektorskiej dla zbadania incydentu podczas inauguracji Roku Akademickiego. "Incydent" polegał na rozrzucaniu antykomunistycznych ulotek w Gmachu Głównym Politechniki Warszawskiej. Studenci rozrzucający ulotki zostali złapani przez mundurowych i niemundurowych funkcjonariuszy Milicji - czytamy, że odbyło się to przy użyciu gazu, pałek i pięści, a studenci najpierw uciekali, a potem się bronili. Trzeba było nie lada umiejętności i wyczucia, aby tak napisać protokół Komisji, że studenci nie zostali relegowani z Uczelni. Andrzej to potrafił.

W grudniu 2007 Prezydent Lech Kaczyński odznaczył Profesora Andrzeja Gomulińskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, jako cichego bohatera stanu wojennego.

Andrzej autentycznie nie lubił odznaczeń, choć wieloma był odznaczony. Wymieńmy najważniejsze: Nagroda Ministra Oświaty Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia naukowe (za rozprawę doktorską) - 1967; Srebrny Krzyż Zasługi - 1974; Złota Odznaka Zasłużonego dla Województwa Warszawskiego - 1975; Odznaka "Zasłużony dla budownictwa" - 1978; Złoty Krzyż Zasługi - 1980; Krzyż Kawalerski OOP - 1989; Krzyż Oficerski OOP - 1998, Krzyż Komandorski OOP - 2007.

Na początku września 2007 roku Kapituła Medalu Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej postanowiła przyznać medal Andrzejowi Gomulińskiemu za wybitnie zasługi dla rozwoju Wydziału i przysporzenia mu dobrego imienia i chwały. Wręczenie madalu zaplanowano na 1 października, dzień inauguracji nowego roku akademickiego. Kilka dni po decyzji Kapituły dowiedzieliśmy się, że pogorszył się stanu zdrowia Andrzeja i musi się on poddać intensywnemu leczeniu. Andrzej był trochę zmieszany decyzją Kapituły, ale było Mu chyba przyjemnie - zaakceptował dzień wręczenia, bagatelizując nieco swoją chorobę. Na 1 października wszystko było gotowe: medal wybity, dyplom wypisany, laudacja przygotowana. Przed południem zadzwonił jednak Andrzej z informacją, że nie może przyjść, gdyż nie czuje się dobrze. Uzgodniliśmy, że wręczymy Mu medal na jednym z najbliższych posiedzeń Rady Wydziału. Tak się jednak nie stało, w dniach posiedzeń Andrzej miał zabiegi. Gdy 30 listopada wybieraliśmy się do Andrzeja do domu, aby złożyć Mu życzenia imieninowe, w powietrzu zawisło pytanie, czy zawieść Mu medal ? Uznaliśmy, że nie, ponieważ oznaczało by to brak naszej wiary w Jego powrót do zdrowia. Takie samo pytanie pojawiło się w pierwszych dniach stycznia 2008, gdy Andrzej był już w szpitalu. Nadal wierzyliśmy, że Andrzej wróci do nas. Stało się jednak inaczej. Medal został wręczony żonie Andrzeja, Elżbiecie, w czasie ceremonii pogrzebowej.

Poza pracą naukową i organizacyjną Andrzej realizował swoje hobby.

Historii poświęcał wiele czasu. Gromadził prace naukowe i lektury z różnych epok historycznych, na przykład pasjonował się historią Cesarstwa Rzymskiego, ale także historią Polski - szczególnie interesowały go dzieje polskich ruchów niepodległościowych, stąd zapewne ugruntował się jego prawdziwy, głęboki patriotyzm.

Istotną rolę w życiu Andrzeja spełniała turystyka, szczególnie turystyka górska. Uwielbiał wypady w góry i dopóki zdrowie mu pozwalało, często wakacje spędzał na górskich szlakach.

Inną dziedziną, którą z pasją się oddawał, był sport. Andrzej był autentycznym kibicem sportowym, uwielbiał piłkę nożną, siatkówkę, koszykówkę - w sporcie znajdował prawdziwe ukojenie. Uprawiał też różne sporty. Często mówił o boksie, który, pomagał mu w życiu w latach gdy  mieszkał w podwarszawskim Brwinowie.  Kajakarstwo, i wspomniana poprzednio turystyka górska, to dziedziny sportu, które mógł uprawiać wspólnie z żoną Elżbietą i synem Michałem.

Ale jest jeszcze coś ze wspomnień, co zachowaliśmy na zakończenie. Coś, czego zazdrościli nam koledzy z innych ośrodków akademickich i naukowych. Posługując się słowami ze znanej piosenki nazwijmy to "inteligentna wymiana myśli". Pan Profesor Andrzej Gomuliński zawsze miał dla nas chwilkę czasu, żeby posiedzieć i zmusić nas do rozmowy - inteligentnej wymiany myśli. Te rozmowy często nie były łatwe, bo Profesor był wymagający w rozmowie na każdy temat. Ale możliwości tych rozmów z Andrzejem można nam było tylko pozazdrościć. Dziękujemy !